Belkide en çok acı veren şeydir suçluluk duygusu...
Vicdanla aynı hissi mi bilmiyorum açıkcası.
Kendimi ne kadar aklamaya çalışsamda, suçsuzluğuma bir türlü inanmadı iç dünyam... Gittiğim her yere, uyandığım her yeni güne, benimle beraber geldi... benimle beraber uyandı...
Biz hata yaptığımız için insanız. Diğer canlılardan bizi ayıran özelliklerden sadece biri bu! Peki hata yaptık diye hayatımızı zindan mı etmeliyiz? Hatamızdan ders çıkarıp yola devam mı etmeliyiz? Seçim şansı farketmesekte elimizin altında... Sadece yolu görüp o yola sapmak kalıyor geriye... ve bunu yapacak cesareti bulmak yürekte... Hayata küsmemek... Yaşadıklarımızdan feyz alarak yola devam etmek... Bana sorarsanız bunu yaptığınız gün bir yaş daha büyümüşsünüzdür! demeyeceğim... Sadece biraz daha olgunlaşmışsınızdır... Armutmuyuz biz demeyin belki de armutuzdur. Hiç olgunlaşmayan, dalda asılı kalan bir sürü armuttan ibaret olabilir dünyamız...
Her sene arkama dönüp baktığımda şimdiki aklım olsa yapmazdım dediğimiiz şeyler oluyor... Peki bunun sonu ne zaman gelecek. Yada doğru soru - bunun sonu gelecek mi var mı öyle bir yaş... Sürekli arkaya bakıp bunları söylüyorsak, dalda ki ham armuttan nasıl bir farkımız olabilir ki?...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder