tıkılı kaldım...

pencereyi açıp imdaat diye bağırmak istiyorum...
ne zaman kurtulacağım buradan... ama bazen aklımı bir soru çok fena kurcalıyor... ya buradan kurtulduktan sonra burayı ararsam! gidenler pek aramıyor ama benim sağım solum belli olmaz. gereksiz duygusallık söz konusu çünkü bu bünyede...

şu anda hapisteki kuştan farkım yok. bir odaya tıkılı kaldım...
uzun bir masa, boş koltuklar, projeksiyon, klima ve ben... başka bir şey yok... benle alaksı olmayan bir iş için kurban seçildim... zaten ben burada benle alakası olan bir iş yapmadım... yaptım mı yoksa nankörlük etmiyim şimdi :)

bildiğim tek bir şey var...
ömrümün belkide en güzel yıllarını sevmediğim bir işi yaparak geçirdim... kalan zamanım için ise şimdilik bir planım yada fikrim yok... ne güzel dimi :) belki de kendimi en eksik bulduğum taraf bu! 3 gün sonrasına bile plan yapmak beni rahatsız ediyor :)

bob...
bir çözüm yolu olmalı...
görmem için yardım gerek...